Baumgartner

Boynunu koklayınca ölümsüzlüğün rengi gelirdi gözümün önüne. Gırtlağımdan aşağı gökyüzü inerdi. İçimdeki ölüler dirilirdi ve ben yüzüne baktıkça günah çıkarırdım. Ardından, yalın ayak betona basan keşkeler doluşurdu ciğerime. Nefesini bi renge bulayabilsek sıyrılırdım şeffaf keşkelerden aslında.